Urticaria getuigenis

Het was wel goed schrikken die ochtend. Nog voor ik in haar slaapkamer was hoorde ik ons meisje klagerig huilen. Toen de lichten aangingen was mijn vrolijke meisje veranderd in een triest kijkend, peutertje die duidelijk last had van jeuk en kriebels. Toen de pyjama uit ging schrokken we ons een hoedje. Haar huidje stond vol met rode gezwollen bultjes en uitslag. Grote stukken van haar lichaam waren aangetast. Ze bleef zachtjes klagerig wenen en voelde warm aan. Wat was hier aan de hand? Zijn het de windpokken weer? Nee, dat kan het niet zijn, die had ze immers al gehad en dit zag er toch weer helemaal anders uit. Zou ze iets verkeerd gegeten hebben? Er was toch niets van zuivel of lactose in ons avondeten? Onze peuter krijgt daar immers allergische darmklachten van.

Geschrokken nam ik onmiddellijk contact met de kinderarts in het plaatselijke ziekenhuis. Mijn paniek moet hoorbaar geweest zijn aan de telefoon want een uurtje later mochten we al op consultatie. De dokter stelde me gerust: ‘Dat is Urticaria, soms zegt men ook wel eens netelroos.’ ‘ Is het dan niet gevaarlijk?’ ‘Meestal niet en gaat meestal wel weer vanzelf weg.’ Maar wat was de oorzaak dan? Onze kleine meid had er duidelijk erg veel last van. De dokter moest ons het antwoord schuldig blijven. We kregen veel tips mee over hoe we de jeuk en last konden beperken, zoals luchtige kleding, niet te warm, enz. ‘Als ze veel last heeft van de jeuk mag u haar een antihistaminicum geven.’ Het probleem zou volgens de arts over een paar dagen vanzelf weer over gaan. En inderdaad een 4-tal dagen later waren de plekjes zo goed als verdwenen. Toch blijf ik wat ongerust, was het een allergische reactie? Zal ze het nog krijgen? Ik hoop in ieder geval van niet, want het waren moeilijke dagen voor onze kleine meid en ook voor ons met slapeloze nachten en een ontroostbare peuter.